Dat is een mooie voortzetting van mijn gedachten – op meerdere lagen (de röntgenfoto’s!). Uiteindelijk moeten we als we schrijven, denk ik, dat voor elkaar krijgen waar de ‘regel’ ooit voor bedacht is. Die volgen we vervolgens niet omdat het de regel is, we doen het omdat die vaak tot goed resultaat leidt. Maar het is niet de enige manier, en gelukkig maar. Des te fijner als iemand – zoals Maartje Wortel, of Helle Helle – zonder de conventionele adviezen te volgen dat voor elkaar krijgt waar die adviezen ooit voor bedacht zijn.
De vraag die je kunt stellen is natuurlijk of deze schrijfadviezen aan de laars gelapt kunnen worden juist door de omgeving zelf. "de camping" dat is een plek waar mensen elkaar toch altijd een beetje in de gaten houden, een plek waar je kijkt en denkt 'wat zou hij/zij nu denken" De camping waar je je tijd verdoet met het zijn van een voyeur in het hoofd van anderen gebaseerd op de kleine gesprekjes bij het opzetten van de tent, het waterhalen of wat je opvangt in het passeren.
Heb ik het boek nog niet gelezen, maar het lijkt me in zo'n setting juist een doel. Dit is wat we op een camping willen.
Misschien is dat het, het aan je laars lappen van de regels moet bewust zijn. Een doelgerichte keuze van de schrijver. Zelf schreef ik denk ik nog niet goed genoeg in mijn tweede roman om dat aan de dag te leggen. Jan van Mersbergen zei er (iets minder direct en negatief dan hier nu) over:'teveel show don't tell.'
Mijn hoofdpersoon was echter als die marinier van Maartje, iemand waarvan ik wilde dat hij alles vertelde tot je er als lezer bijna gek van wordt. Het was namelijk precies wat er in zijn hoofd mis ging. Het niet kunnen ontsnappen aan die eindeloze stroom van gedachtes.
Je omschrijft precies wat ik er zo geweldig aan vind!
Dat kan niet.
https://www.met-k.com/2025/05/31/dat-kan-niet/
Dat is een mooie voortzetting van mijn gedachten – op meerdere lagen (de röntgenfoto’s!). Uiteindelijk moeten we als we schrijven, denk ik, dat voor elkaar krijgen waar de ‘regel’ ooit voor bedacht is. Die volgen we vervolgens niet omdat het de regel is, we doen het omdat die vaak tot goed resultaat leidt. Maar het is niet de enige manier, en gelukkig maar. Des te fijner als iemand – zoals Maartje Wortel, of Helle Helle – zonder de conventionele adviezen te volgen dat voor elkaar krijgt waar die adviezen ooit voor bedacht zijn.
Dank. Regels zijn goede kaders en daar kun je bewust af en toe (of heel vaak vol overgave) je niets van aantrekken.
De vraag die je kunt stellen is natuurlijk of deze schrijfadviezen aan de laars gelapt kunnen worden juist door de omgeving zelf. "de camping" dat is een plek waar mensen elkaar toch altijd een beetje in de gaten houden, een plek waar je kijkt en denkt 'wat zou hij/zij nu denken" De camping waar je je tijd verdoet met het zijn van een voyeur in het hoofd van anderen gebaseerd op de kleine gesprekjes bij het opzetten van de tent, het waterhalen of wat je opvangt in het passeren.
Heb ik het boek nog niet gelezen, maar het lijkt me in zo'n setting juist een doel. Dit is wat we op een camping willen.
Misschien is dat het, het aan je laars lappen van de regels moet bewust zijn. Een doelgerichte keuze van de schrijver. Zelf schreef ik denk ik nog niet goed genoeg in mijn tweede roman om dat aan de dag te leggen. Jan van Mersbergen zei er (iets minder direct en negatief dan hier nu) over:'teveel show don't tell.'
Mijn hoofdpersoon was echter als die marinier van Maartje, iemand waarvan ik wilde dat hij alles vertelde tot je er als lezer bijna gek van wordt. Het was namelijk precies wat er in zijn hoofd mis ging. Het niet kunnen ontsnappen aan die eindeloze stroom van gedachtes.
Thks weer Peter
Een geval van vorm volgt inhoud.